اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها
در سال هایی نه چندان دور رایانه ها برای ذخیره اطلاعات خود از وسیله ای به نام فلاپی دیسک استفاده می کردند. فلاپی دیسک جنسی از پلاستیک نرم داشت که روی آن را لایه ای مغناطیسی پوشانده بود. این پلاستیک نرم در داخل قابی با پلاستیک محکم تر قرار گرفته بود که از آن حفاظت می کرد.
این فلاپی ها برای اولین بار به وسیله شرکت IBM در سال 1967 به بازار عرضه شدند. در ابتدا این فلاپی ها در اندازه های بزرگ ساخته می شدند اما به مرور فلاپی های 5/3 اینچی بیش تر رایج شد.
فلاپی ها در ابتدا قادر به نگه داری 360 کیلو بایت اطلاعات بودند و با ارتقا آن ها در نهایت می توانستند 44/1 مگابایت را در خود ذخیره کنند.
ایرادات فلاپی دیسک ها:
حجم بسیار کم اطلاعات، باید آن ها را در دمای مناسب نگه داری می کردند. اگر به آن ها ضربه‌ای وارد می شد اطلاعات آسیب می دید. نباید جسم خارجی با صفحه حساس به مغناطیس آنها ب رخورد می کرد و اگر در میدان‌های مغناطیسی شدید قرار داده نمی شد اطلاعات روی آن پاک می شد.
اما از همه مهم تر این که چون امکان ضبط چند باره اطلاعات روی این دیسک ها وجود داشت همیشه باید مواظب از بین نرفتن اطلاعات می بودند.
دستگاهی که این فلاپی ها را می خواند فلاپی درایو نامیده می شد. البته لازم به یادآوری است که این فلاپی ها در دوره هایی استفاده می شدند که رایانه ها بیش تر با عدد و رقم سروکار داشتند و هنوز وارد مرحله عکس، فیلم و صدا نشده بودند.
با تولید و استفاده سی دی دیگر جایی برای فلاپی ها نبود و به مرور کنار گذاشته شدند.
