اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها
یاسمن رضاییان:
(1).jpg)
از روز اول ما را انتخاب کرده بود. اجازه داده بود بهترین مخلوقاتش باشیم و فرصت داده بود با زندگی کردن در این دنیا تجربه های ارزشمند به دست بیاوریم. ما را بهترین مخلوقاتش نامید و چیزهای بسیاری به ما داد؛ درختان را که یادمان می آورند سبز باشیم، پرندگان را که یادمان می آورند بُعدی برای پر گرفتن داریم، کوه ها را که یادمان می آورند محکم و استوار ایستاده ایم و دریا را که یادمان می آورد زلال و آبی هستیم. او تمام دنیا را برای ما که بهترین مخلوقاتش هستیم آفرید.
او با ما حرف می زند. پیوسته حرف می زند. راهی را که به سمت خودش می رود نشانمان می دهد و قلبمان را سرشار از حسی زیبا می کند تا در مسیر او به راه بیفتیم. اما گاهی ممکن است نور کم شود، ممکن است راه را درست تشخیص ندهیم، حتی ممکن است از سختی ها خسته شویم و برای ادامه راه انگیزه کافی نداشته باشیم. آن لحظه ها باید چه کار کنیم؟ 1400 سال پیش به چنین لحظه ای فکر کرده بود.
1400 سال پیش است. آفتاب مهربان، داغ و گسترده بر سرزمین حجاز می تابد. قلب دنیا از تولد تو گرم می تپد. تو متولد می شوی. تو می آیی تا صدا و مهر خدا در زمین باشی. می آیی تا آیه های روشن قرآن بر قلبت نازل شوند، که از برکت رسالت تو و نزول قرآن بر جانت ما راه را پیدا کنیم، گم نشویم، خسته نشویم. تا ما بی وقفه در راه خدا پیش برویم.
1400 سال گذشته است. آوازه نام محمد در جهان قلب های ما پیچید و پابرجاست. راستی که ما برترین مخلوقات خدا هستیم. چون علاوه بر دنیایی که تمام اش را برای ما آفریده است راهنمایی به ما داده است که نور ما در تاریکی هاست. راهنمایی که از نام زیبایش حمد و تسبیح خدا می بارد. تو به دنیا آمده ای و قلب هایمان مثل ظهر سرزمین حجاز گرم است. تو به دنیا آمده ای و ما از نام زیبای تو روشن شده ایم.
