اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها
یاسمن رضاییان:
آرزوهای دم سال تحویل
.jpg)
آدم همیشه در لحظه تحویل سال کلی آرزو می کند. اما راستش همه آرزوهایمان را که یادمان نمی ماند. برای همین امسال تصمیم گرفتم قبل از تحویل سال آرزوهایی را که دارم اول توی دفترچه ام یادداشت کنم. این کار دو خوبی دارد. یکی اینکه وقتی آرزوها نوشته می شوند و جلوی چشمم هستند می فهمم کدام را فراموش کرده ام و یکی اینکه می توانم آخر سال آینده به لیست آرزوهایم برگردم و ببینم به کدام شان رسیده ام. اسمش هم می شود «آرزوهای دم سال تحویل».
امیدوارم آرزوهای دم سال تحویل همه شما برآورده شود.
(1).jpg)
امروز قرار شد خانوادگی برویم بیرون. این روزها هیچ کس توی خانه بند نمی شود. همه توی خیابان ها آمده اند و از تماشای ماهی ها و سبزه ها لذت می برند. می گویم من امروز فهمیدم کار این ماهی فروش ها چقدر سخت است. حتی یک لحظه هم نمی توانند از ماهی هایشان چشم بردارند چون همیشه گربه ای آن اطراف کمین کرده که بیاید سر وقت ماهی ها. خودم امروز یکی از آن گربه سفیدها را دیدم که اطراف ظرف ماهی ها پرسه می زد. ماهی فروش داشت با همکارش حرف می زد و حواسش به گربه نبود. فکرش را بکنید، یک لحظه دیدم گربه کنار ظرف ماهی ها ایستاده و دستش را بالا آورده. هرچی هم «پیش پیش» کردم دیدم نخیر، حسابی سرش گرم است! رفتم سمتش و دوستانه به شانه اش زدم تا بلکه به خودش بیاید! مرا که دید چشم غره ای رفت و فرار کرد. آقای ماهی فروش تازه فهمید چه اتفاقی افتاده است..jpg)
دیگر دلم نیامد در این هوای خوب از خانه بیرون نزنم. به دوستم زنگ زدم و گفتم «زود حاضر شو، برویم بیرون چرخی بزنیم.» وقتی داشتم می رفتم مامان گفت «زود برگرد. هنوز کار داریم.».jpg)
.jpg)
.jpg)
بعد از روزهایی پرکار که صبح ها به مدرسه می گذشت و عصرها به درس خواندن در کنار کمک به مامان و خانه تکانی، یک اوقات فراغت حسابی می چسبد. حالا نه اینکه کار خاصی انجام بدهم، همین که گهگاه دراز بکشم و با گوشی سرگرم باشم، چند صفحه کتاب بخوانم و کانال های تلویزیون را جا به جا کنم و یک انیمیشن جذاب ببینم خودش اوقات فراغت درست و حسابی است..jpg)
.jpg)
.jpg)
(1).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
دقت کرده اید این ماه نرفتیم سر سوژه عکاسی؟ من که می گویم این اسفند تندتند می گذرد. اصلا نفهمیدیم کی آمد و به نزدیکی های نیمه اش رسید. البته حالا هم برای عکاسی دیر نیست. سوژه این ماه «آماده شدن برای بهار» است. تا دلتان بخواهد می شود موقعیت های خوب برای این سوژه پیدا کرد. از کمد بیرون ریختن داداش جان بگیرید تا شستن ماشین بابا و تغییر دکوراسیون دادن مامان. حتی می شود از گربه سر خیابان هم عکس گرفت و برایش داستان ساخت که مثلا دارد می رود خرید عید!(1).jpg)
.jpg)
.jpg)
فردا روز جهانی زبان مادری است. جالب است نه؟ توی اینترنت جست و جو کردم و اطلاعات جالبی درباره زبان ها به دست آوردم. مثلاً اینکه زبان فارسی جزو معدود زبان های باستانی است که هنوز هم زنده مانده و مردم با آن حرف می زنند. این یعنی این زبان فارسی ای که ما داریم با آن حرف می زنیم همان زبان فارسی باستان است و تغییرات خیلی کمی کرده. برای همین است که ما متن های کهن خودمان را می توانیم بخوانیم و متوجه شویم، اما انگلیسی ها نمی توانند متن های باستانی شان را راحت متوجه شوند..jpg)
راستش من در مورد آن تایم بودن کمی مشکل دارم. مثلاً می دانم صبح باید ساعت یک ربع به هفت از خانه بیرون بزنم اما همیشه یک ربع به هفت می شود پنج دقیقه به هفت. بعد مجبور می شوم تا سر خیابان بدوم که زودتر به دوستم برسم و مدرسه مان دیر نشود. البته خیلی تلاش کردم این مشکل را حل کنم ولی نشد..jpg)
امسال کارهای مفید زیادی انجام دادم. خیلی از تصمیم هایم را عملی کردم، کلی کتاب خواندم و فیلم های خوب دیدم، در مورد موسیقی جهان تحقیق کردم و خیلی از موسیقی های معروف را گوش دادم، حتی بازی هم اختراع کردم..jpg)
.jpg)
.jpg)
عید که فقط به خانه تکانی نیست. آدم باید یک تغییر و تحولاتی هم ایجاد کند. برای همین امروز رفتم سراغ آلبوم عکس ها. چندتایی عکس انتخاب کردم و از آلبوم بیرون آوردم. بعد با مدادرنگی های ریزم که دیگر خیلی کوچک بودند و نمی شد از آن ها استفاده کرد قاب درست کردم و عکس ها را داخلشان گذاشتم. بعد هم قاب ها را به دیوار اتاقم زدم. جایتان خالی! دیوار اتاقم کلی رنگارنگ و بهاری شد. راستی، دقت کرده اید من این هفته یکسره توی فاز بهار بوده ام؟ خب چه کار کنم، بهار را دوست دارم دیگر..jpg)
تصمیم گرفته ام از اول اسفند، هر روز یک پست بهاری در اینستاگرامم بگذارم. حالا اینکه توی این پست ها چه چیزهایی باید بنویسم، همان دستاورد امروز بود. یعنی نشستم و فکر کردم که باید از چه زاویه ای بنویسم و چطوری بنویسم و چه عکس هایی بگذارم. به نظر من بوی بهار نه فقط در خانه، بلکه باید در اینستاگرام آدم هم بپیچد..jpg)
.jpg)
خب قبول است که جشن 22 بهمن امروز خیلی خوب بود و حسابی به ما خوش گذشت، ولی به نظرتان درست است که آدم را به خاطر جشن تا مدرسه بکشانند؟ این همه گفتیم یکشنبه مدرسه را تعطیل کنید ما برویم پنج روز خوش بگذرانیم ولی گفتند باید بیایید مدرسه..jpg)
.jpg)
صبح که از خواب بیدار شدم اصلا حس نداشتم از جایم بلند شوم. همینطور خسته و کوفته توی تختم ماندم و بیرون نیامدم. بالاخره مامان آمد و گفت: «بیداری؟ پس چرا بلند نمی شوی؟ دیرت می شود.» گفتم: «اصلا یک جور عجیبی خسته ام. احساس می کنم به تخت چسبیده ام!».jpg)
آقا این طرح سه شنبه های بدون خودرو را دیده اید؟ امروز که داشتم مطلبی در موردش توی اینترنت می خواندم یک دفعه آنچنان دلم خواست دوچرخه داشته باشم که نگو. تا این حد که تصمیم گرفتم هر هفته از پول تو جیبی ام کمی پس انداز کنم تا یک دوچرخه بخرم..jpg)
امروز جشن میانه زمستان است. جالب است نه؟ ایرانیان باستان 15 بهمن را که وسط زمستان است جشن می گرفتند. اما راستش هرچه سرچ کردم اطلاعات زیادی در مورد این جشن به دست نیاوردم. موضوع به نظرم آنقدر جذاب است که ارزشش را دارد سری به کتابخانه مدرسه یا محله بزنم و ببینم توی کتاب هایی که مربوط به ایران باستان است چه چیزی در مورد این جور جشن ها نوشته شده. آخ که من می میرم برای جشن!.jpg)
هفته پیش مقداری از پول توجیبی ام را پس انداز کرده بودم که یک شاخه گل مریم بخرم. آخر من عاشق عطر گل مریم هستم. امروز همین کار را کردم. بعد از مدرسه به گلفروشی نزدیک خانه مان رفتم و یک شاخه مریم سفید و سرحال و پر غنچه خریدم. حالا آن را گذاشته ام توی گلدان وسط پذیرایی و عطرش همه جا را پر کرده. داداش جان پرسید: «حالا چرا غنچه اش را خریدی؟ یکی که گل هایش باز بود می خریدی.» گفتم: «نه،.jpg)
دستاورد کم نظیر امروز، کنسل شدن امتحان ریاضی بود. دیروز بعد از اینکه مهمان ها رفتند از خستگی ولو شدم و با خودم گفتم: «کاش این امتحان ریاضی فردا کنسل می شد.».jpg)
امروز صبح که از خواب بیدار شدم چشمم به لباس های توی تراس افتاد که مامان دیروز شسته و پهن کرده بود. داشتند با باد آرام آرام تکان می خوردند. بعد به باد فکر کردم و اینکه چه جالب است که نیرویی دارد که می تواند اشیاء سبک را تکان بدهد. نمی دانم دقیقا چه شد که تصویر فرفره توی ذهنم آمد. این تصویر چنان پرانرژی بود که خواب از سرم پرید و از جایم بلند شدم. تصمیمم را گرفته بودم: ظهر که به خانه برگردم با کاغذهای رنگی ام یک عالمه فرفره درست می کنم و می گذارم توی تراس تا باد آنها را تکان بدهد. بعد چه می شود؟ تند تند می چرخند و از تماشایشان کلی کیف می کنم..jpg)
روزنامه های بهمن سال 57 را از توی اینترنت پیدا کردیم و پرینت گرفتیم و روی دیوارهای سالن چسباندیم. یکی از بچه ها هم مدل درست کردن اوریگامی هواپیما را آورده بود و همه زنگ تفریح نشستیم به درست کردن هواپیماهای بزرگ. بعد هم آن ها را با نخ از سقف آویزان کردیم. آخر هم همه دیوارهایی را که خالی مانده بود روزنامه باطله چسباندیم و با اسپری رویشان نوشتیم «امام آمد». البته اینها فقط بخشی از ایده هایمان بود و اجرا کردن باقی آن ها، ماند برای فردا. با وجود این، خستگی امروز خیلی دلچسب بود. فقط یک چای کم داشتیم که آن را هم از آبدارخانه گرفتیم و دور هم خوردیم. امروز از آن روزهای انگشت شماری بود که توی مدرسه خیلی خوش گذشت..jpg)
راستی چرا یک برف درست و حسابی نمی آید که مدرسه ها تعطیل شود؟ ما که حواسمان هست امسال به خاطر هیچ برفی تعطیل نشده ایم..jpg)
.jpg)
باز هم یک عدد شنبه دیگر از راه رسید. کلا انرژی منفی گرفتید ها! ولی نه، شنبه روز آغاز است (وای چقدر بچه مثبت!) اما از این انرژی های مثبت و منفی که بگذریم فکر می کنم واقعا خیلی مهم است آدم شنبه اش را چطور شروع کند. تصمیم گرفته ام شنبه ها یک جایزه بامزه برای خودم درنظر بگیرم تا تشویق شوم که هفته پر تلاشی را داشته باشم. این جایزه چه چیزی است؟ بستگی به شرایط دارد. گاهی یک ساعت بیشتر در فضای مجازی چرخیدن، گاهی یک ساعت خواب بیشتر در عصر شنبه و گاهی – اگر اوضاع پول توجیبی رو به راه باشد – خوردن یک پیراشکی شکلاتی داغ با دوست جانم. خلاصه که از من می شنوید شما هم یک جایزه برای شنبه هایتان درنظر بگیرید تا دوپینگی کرده باشید برای یک هفته پرتلاش!.jpg)
هیچ چیز به اندازه خواب ظهر چهارشنبه نمی ارزد حتی خواب روز جمعه! چهارشنبه ها از مدرسه آمده ای و خیالت تخت است دو روز تعطیلی در انتظارت است. برای همین می توانی با کلی انرژی مثبت بخوابی. همین طور که دراز کشیده بودم (و در آن لحظه فکر می کردم از خوشبخت ترین نوجوان های عالم هستم) به باریکه آفتابی که روی فرش افتاده بود نگاه می کردم. بعد همین طور که نگاهش می کردم و نگاهش می کردم خوابم برد. بعدش چه شد؟ بعدش دیگر خوابم برده بود، نمی دانم چه شد! خب این کجایش دستاورد بود؟ دستاورد همان حس خوبی بود که پیش از خواب سراغم آمد. همان آرامش و احساس خوشبختی! بله، دستاوردها همیشه نمود بیرونی ندارند. گاهی یک حس درونی هستند و چقدر هم که این حس ها لذت بخش هستند..jpg)
امروز خیلی جدی روی نمایشنامه 22 بهمن کار کردم. بیشتر از این نمی شود طولش داد. باید هر چه زودتر تمامش کنم که برویم سراغ تمرین. کار کردن روی این نمایشنامه بزرگترین دستاورد امروز است..jpg)
خیلی وقت بود که به کتابخانه مدرسه سر نزده بودم. امروز بعد از مدت ها رفتم و یک کتاب داستان فانتزی امانت گرفتم. چند صفحه ای از آن را توی راه برگشت از مدرسه خواندم (پنج بار نزدیک بود توی جوی آب بروم) و چند صفحه ای را هم ظهر قبل از اینکه بخوابم خواندم. کارهای مدرسه آنقدر زیاد بود که نتوانستم دوباره سراغ کتاب جذابم بروم. حالا که دارم این یادداشت را می نویسم یک کتاب نیمه خوانده شده با یک لیوان چای نیمه خورده شده کنارم است و اینها کلمات یک عدد نوجوان نصفه و نیمه خواب و بیدار است. چقدر نصفه و نیمه های امروزم حس خوبی دارند. هیچ وقت فکر نمی کردم دستاوردهای نصفه انرژی مثبت به آدم بدهند مخصوصاً این لیوان نصفه چای..jpg)
انتهای زنگ دوم بود که ناظم به کلاس آمد و درمورد برنامه مدرسه برای 22 بهمن توضیح داد و بعد هم گفت هر کسی هر طرحی دارد زودتر ارائه بدهد..jpg)
خیلی وقت بود که یک کاردستی خوب درست نکرده بودم. یعنی هزار تا ایده داشتم ولی خب امتحان ها نمی گذاشتند با خیال راحت پای درست کردن کاردستی بنشینم. امروز که مامان مقوای استوانه ای وسط دستمال کاغذی را توی بازیافتی ها انداخت به سرعت روی سطل شیرجه رفتم و آن را برداشتم. بعد با رنگ های مولتی سورفیس و مقوا و کاموا و چسب به دادش رسیدم و یک جامدادی رومیزی خوشگل درست کردم. حالا درست است تا حالا پنج تا جامدادی رومیزی با بازیافتی ها درست کرده ام ولی این دلیل نمی شود جامدادی ششم دلش نخواهد به میزم اضافه شود. مگر نه؟!.jpg)
داشتم از مدرسه برمی گشتم که یک دفعه به ذهنم رسید یک لیست از هدف هایی که در سر دارم بنویسم و برایشان زمان مشخص کنم. فعلا رفته ام سراغ هدف های کوتاه مدت. یعنی قرار است در یک سال آینده به آن ده تا هدفی که روی کاغذ نوشته ام برسم. بله، حالا رو به رویتان نوجوانی را می بینید که عزمش را جزم کرده تا در یک سال آینده به ده هدف مهم اش برسد!.jpg)
جمله ای هست که می گوید: «آدم باید از دیروز خودش بهتر باشد.» یکی از این راه های بهتر شدن، کسب روزانه دانسته های جدید است (الان می گویید وای چه بچه مثبت!) اما منظورم این نیست برویم کلی کتاب علمی زیر و رو کنیم و نکته هایشان را برای خودمان یادداشت کنیم. همین که اطلاعات عمومی آدم بالا برود خوب است..jpg)
صبح که از خواب بیدار شدم ابرهای تپل مپل به من صبح بخیر گفتند (مثلا خیلی روحیه شاعرانه ای دارم!) واقعا از دیدنشان لبخندی بزرگ روی صورتم آمد. وسط روزهای زمستانی که آسمان پر از ابرهای سنگین و تیره است و وارونگی دما داریم، دیدن آسمانی اینطور تمیز و پر از ابرهای سفید تپل، حال آدم را خوب می کند..jpg)
نمی دانید دارم از شدت خوشحالی بال در می آورم. نه بابا، برنده یک جایزه صد میلیونی نشده ام. چی؟ نه، نه، سفر دور دنیا دیگر چیست؟ اصلا چند نفر را اطرافتان می شناسید که سفر دور دنیا برنده شده باشند؟! بگذارید خودم بگویم. از امروز تا امتحان بعدی چهار روز فرجه دارم! خیلی خوب است نه؟ چی؟ این همه شادی نداشت؟ چرا، به نظرم که خیلی اتفاق خوبی است. اصلا از اول شروع امتحان ها منتظر این تعطیلی چهار روزه بودم..jpg)
دستاورد امروز آب خوردن بود! منظورم این نیست که کار ساده ای بود، منظورم نوشیدن آب است! داشتم یک مقاله می خواندم که می گفت زمستان ها چون هوا سرد است، آدم خیلی کمتر از تابستان تشنه اش می شود اما نباید فراموش کند آب بخورد چون عوارض این کم آبی یک دفعه خودش را نشان می دهد..jpg)
حالا برویم سراغ سوژه عکاسی این ماه. برای این ماه می خواهم از «چیزهای کوچک نادیدنی» عکاسی کنم. می پرسید وقتی نادیدنی هستند چطور آن ها را می بینم و عکس می اندازم؟ خب منظورم این نیست که واقعا دیده نمی شوند. منظورم این است که اغلب به چشم آدم ها نمی آیند و من در این یک ماه باید آن ها را پیدا کنم. امروز هم اولین عکس را انداختم. یک جوانه خیلی کوچک و سبز که بعد از باران های این چند وقت اخیر از کنار درخت سر کوچه بیرون آمده است. اسم عکسم را هم گذاشته ام «بهار در کنار زمستان». خوب است، نه؟.jpg)
بعد از امتحان حسابی سرحال بودیم. نه اینکه امتحانمان را خیلی عالی داده باشیم، حتی جواب دوتا سوال تستی را هم غلط زدم اما غصه خوردن که چیزی را درست نمی کند. اصلا در راستای همین از بین بردن ناراحتی حاصل از پاسخ نادرست تست ها بود که دست به چنین فعالیتی زدیم..jpg)
تغییر فصل ها باید در زندگی آدم معلوم باشند. حالا این درست است که برف می بارد و هوا سرد می شود و اینها نشان می دهند زمستان آمده است ولی من هم باید نشانه ای از زمستان برای خودم داشته باشم. نشانه ای که مال خود خودم باشد. .jpg)
با دوستم قرار گذاشته بودیم اگر امتحان عربی را خوب دادیم بعدش برویم و بستنی یخی بخوریم. می دانم که اصلا هم تعجب نمی کنید چون هر نوجوانی حداقل یک بار در زندگی اش و در زمستان بستنی یخی خورده است. اصلا نوجوانی که این کار را نکرده باشد نوجوان نیست، بزرگسال است! خلاصه که جایتان خالی، عجب بستنی یخی ای بود! حالا نه اینکه فکر کنید بستنی، دستاورد امروزم بود، نه. خوب دادن امتحان عربی دستاورد بود و بستنی جایزه اش بود. بله دیگر، امتحان عربی هم مثل همان امتحان ریاضی است که خوب دادنش به تنهایی می تواند دستاوردی با ارزش باشد..jpg)
در مسیر خانه به مدرسه ما کلی درخت کاج وجود دارد. یعنی مدرسه مان داخل یک شهرک است که در آن شهرک کلی درخت کاج کاشته اند..jpg)
مامان جان گفت: «جعبه کفش می خوای چی کار؟» گفتم: «می خوام دیوایدر درست کنم.» اگر شما هم مثل مامان جان دارید با یک علامت سوال مرا نگاه می کنید (منظورم این است دارید نوشته مرا می خوانید) باید بگویم تصمیم گرفته ام یک تقسیم کننده (همان دیوایدر خودمان) برای کاغذها درست کنم. حالا اینطوری همه کاغذها دسته بندی می شوند و از هر کدام تا جایی که می شود استفاده می کنم. مثلا یک قسمت برای کاغذهای یک رو سفید، یک قسمت برای کاغذهای مرتب تر، یک قسمت برای تراکت هایی که توی خیابان به آدم می دهند و به درد چک نویس کردن می خورند،… حتی کاغذی که دور کفش می پیچند و هنوز توی جعبه بود، آن را هم به دیوایدرم منتقل کردم..jpg)
دفترچه یادداشت قافیه ها خیلی خوب است و به آدم کمک می کند. دفترچه دستاوردهای روزانه هم خوب است و آدم می فهمد در طول سال کلی کار مفید انجام داده است اما این وسط جای یک دفترچه دیگر خالی بود: «دفترچه کِرکِرخنده!» بله دیگر، آدم به یک مجموعه دست نویس طنز هم نیاز دارد که موقعیت ها و ایده های خنده دار را توی آن بنویسد. بعد هر وقت حوصله اش سر رفت یا دلش گرفت سراغ دفترچه اش می رود و با خواندن یادداشت های طنز خودش کلی شاد می شود. این فعلا قدم اول است. حالا برایتان از موقعیت ها و ایده های طنزم می گویم..jpg)
نمی دانم این حرکتی که کرده ام حرفه ای است یا غیر حرفه ای اما خب من علاقه زیادی به شعر گفتن دارم و یکی از مشکلاتم برای گفتن شعر وزن دار، پیدا کردن قافیه است. برای همین یک دفتر یادداشت کوچولو برداشتم و هر صفحه را به یک کلمه و کلمات هم قافیه اش اختصاص دادم. حالا وقتی دارم شعر می گویم و قافیه کم می آورم می توانم سراغ دفترم بروم و از روی آن تقلب کنم! شوخی کردم؛ از روی آن کمک می گیرم. خب برای شروع کار است دیگر. این که اشکالی ندارد؟.jpg)
به نظرم یکی از مهم ترین دستاوردهای زندگی پشت سرگذاشتن پیروزمندانه امتحان ریاضی است. همین دستاورد به تنهایی برای یک روز کافی است. حالا چند ساعتی با خیال راحت می خوابم. بعد تلویزیون نگاه می کنم و یک خرده کتاب می خوانم. غروب هم می روم سراغ تاریخ که برای امتحان شنبه آماده شوم..jpg)
یادتان هست گفتم دارم آرشیوی از عکس های موضوعی درست می کنم؟ ماه پیش موضوع تابلوهای خیابان ها را آرشیو کردم. امروز قبل از رفتن به مدرسه داشتم فکر می کردم برای ماه جدید سراغ چه موضوعی بروم. بعد همین طور که داشتم صبحانه ام را می خوردم به باریکه نوری که از پنجره روی فرش افتاده بود نگاه می کردم. خورشید تازه بالا آمده بود و فضای خانه تاریک و روشن بود. بعد گفتم: «آهان، همینه! عکاسی از باریکه های نور ابتدای صبح.» حالا از این به بعد صبح ها قبل از رفتن به مدرسه باید یک کار دیگر هم انجام بدهم و آن عکاسی برای آرشیو جدید است.