پژوهشگران کالج پزشکی کرنل در نیویورک موفق شدند با کاشت پروتز 
شبکیه،بینایی را به موش های نابینا باز گردانند.آزمایش ها نشان داد این موش ها قادر به تشخیص چهره یک نوزاد، بسیاری از جزئیات یک صحنه در پارک و رد گیری یک تصویر متحرک هستند.دانشمندان پیش تر از تراشه های قابل کاشت برای بازیابی بینایی استفاده کرده بودند؛اما این بار به جای عمل جراحی از عینک های پیشرفته (های تک) مجهز به دوربین های تصویر برداری ریز استفاده کردند که به نظر می رسد این روش جدید،تصویر واضح تری را تولید می کند و بینایی فرد را به بینایی معمولی نزدیک تر می کند.
نخستین کسانی که از این تکنیک بهره می برند،مبتلایان به انحطاط ماکولای مرتبط با افزایش سن هستندکه شایع ترین عامل نابینایی در سنین بالاست.وقتی جسمی را می بینیم نور روی سلول های شبکیه چشم می افتد و پس از تبدیل به سیگنال های الکتریکی برای پردازش به شکل های تصویر به مغز فرستاده می شود.در آنجا این سیگنال ها رمز گذاری می شوند.در انحطاط ماکولای چشم،سلول های گیرنده نور در شبکیه می میرند و با ارسال اطلاعات کمتر به مغز،بینایی نیز از بین برود.پژوهشگران دانشگاه کرنل برای رفع این مشگل بر کدگذاری دقیق اطلاعات در مغز نیز متمرکز شده و روشی فرعی برای ارسال مستقیم اطلاعات رمز گذاری شده به مغز یافته اند.آنها با استفاده از دوربین های نصب شده روی عینک ،اطلاعات موجود در خط بینایی را گرفته و با استفاده از یک پردازنده آن را به کد مورد استفاده برای مغز تبدیل می کنند.این کد سپس توسط مینی پروژکتور 
موجود در عینک ها به جرقه هایی از نور تبدیل می شود.جرقه های نور نیز سلول های موجود در پشت شبکیه را فعال می کنند و آنها اطلاعات کد گذاری شده در پالس های نور را به مغز می فرستند.نتیجه این امر تولید تصاویری واضح تر از تصاویر ارائه شده در مقایسه با تصاویر تولید شده توسط ابزارهای فعلی است که صرفا بر گرد آوری نور و ارسال اطلاعات به مغز تمرکز می کنند.
این نخستین ایمپلنت پروتز شبکیه است که پتانسیل اهدای بینایی نرمال یا نزدیک به نرمال را به فرد نابینا می دهد.پژوهشگران هم اکنون در حال درک کد گذاری برای چشم میمون ها هستند؛چرا که چشم انسان نیز از همان کد گذاری استفاده می کند.نخستین آزمایش ها روی انسان تا یک یا دو سال آینده صورت خواهند گرفت و در صورت ایمن بودن ،تکنیک مزبور پنج تا هفت سال آینده تجاری خواهد شد
