ورزش واتر پلو

واتـر پـلو در ابتدا به صورت بازی راگبی که نوعی فوتبــال است در رودخانه ها انجام می شد . این بازی در اسکاتلند و انگلستان طرفداران بسیاری داشت سپس به تدریج شکل قدیمی آن تغییر یافت وبه بازی مـدرن واتر پلو تبدیل شد . در سال ۱۹۰۰میلادی این ورزش به طور رسمی وارد المپیک شد. واترپلویک ورزش گروهی است که با استفاده از توپ در آب برگزار می‌شود. که در آن دو تیم با ۶ بازیکن و یک دروازه‌بان در هر تیم به همراه ۶ بازیکن ذخیره در این ورزش شرکت می‌کنند و در محوطه‌ای درون استخر به ابعاد ۲۰در ۳۰ متر بازی می‌کنند. بازیکنان باید با شنا کردن حرکت کنند.این بازی در ۴ زمان ۸ دقیقه‌ای برگزار می‌شود. برنده تیمی است که در این ۴ زمان توپ‌های بیشتری را وارد دروازهٔ حریف کند.

برای انجام ورزش واترپلو ورزش کار باید در بعضی کارها مهارت داشته باشد. اولین کار برای شروع این ورزش، مهارت در شنا است. در این ورزش، بازیکنان باید بتوانند طول ۳۰ متری استخر را بارها و بارها شنا کنند. نوع شنا کردن بازیکنان واترپلو با شنای کلاسیک متفاوت است. در این روش بازیکنان از یک استیل آزاد استفاده می کنند به طوری که هنگام شنا کردن همیشه سر آن ها از آب بیرون خواهد بود تا بتوانند بر بازی مسلط باشند. مهارت دومی که بازیکنان باید به دست آورند، شیوه کنترل توپ با یک دست است. هم چنین این ورزشکاران باید بتوانند توپ را با هر دو دست خود کنترل کنند.

مهارت دیگری که ورزش کاران این رشته باید داشته باشند، نوعی پا دوچرخه است که در آن حرکات پا به صورت دایره وار انجام می شود. در این حرکت که ورزش کاران از آن برای نگه داشتن خود روی سطح آب استفاده می کنند، انرژی بسیار کم مصرف می شود. ورزش کاران ورزش واترپلو باید از تمرکز و سرعت عمل بالایی برخوردار باشند تا بتوانند بر تیم حریف غلبه کنند. هر تیم از ۱۳ بازیکن تشکیل شده‌است که شامل هفت بازیکن اصلی و شش بازیکن ذخیره‌است. بازیکنان اصلی دارای یک دروازه بان و شش بازیکن زمین هستند. این شش بازیکن می‌توانند هم در نقش حمله و هم در نقش دفاعی ظاهر شوند و جای مخصوص به خود ندارند. یکی از قوانین مهم واترپلو این است که بازیکنان زمین اجازه ندارند توپ را با دو دست بگیرند و باید آن را فقط با یک دست کنترل کنند. در فاصله دو متری از دروازه بان‌های هر تیم نشانه‌هایی به نام خط دو متری وجود دارد. بازیکنان تیم مقابل اگر توپ نداشته باشند نباید وارد این محوطه شوند. مدت زمان بازی برای آقایان در جهار ست هشت دقیقه‌ای و برای خانم‌ها چهار ست چهار تا شش دقیقه‌ای است.

تاریخچه واترپلو در ایران
تاریخچه شنا به عنوان یک ورزش ، در ایران ، بسیار کوتاه است و به طور کلی هم این رشته از ورزش به نسبت دیگر رشته ها در کشور ما چندان پیشرفتی حاصل نکرده است. در حالی که به جهت موقعیت جغرافیایی ایران که در شمال و جنوب کشور به دریا متصل است و هم به جهت تأکیدات مذهبی، می بایستی این ورزش را مورد توجه قرار می دادند.
در قدیم ، مکان هایی شبیه استخر سرپوشیده در حمام ها می ساختند ، به نام چال حوض
این چال حوض ها ، که حداکثر از 10 متر تجاوز نمی کرد، برای شنا کردن و آب بازی بود.
در اطراف چال حوض ها، سکوهایی به ارتفاع 2 یا 3 متر وجود داشت که از بالای آن به درون آب می پریدند و عملیاتی مانند پشتک و وارو انجام می دادند.
روشنایی چال حوض ها از سوراخ کوچکی که در سقف بود، تأمین می شد. در این گونه آبگیرهای غیر بهداشتی ، هیچ گونه مقرراتی وجود نداشت و هر کس می توانست قبل از استحمام یا پس از آن وارد چال حوض شود و به آب بازی و شنا ( که به معنای واقعی هم شنا نبود) بپردازد. تا سال 1314 در سراسر ایران حتی یک استخر شنا هم نبود و فقط در اردوگاه نظامی اقدسیه تهران یک استخر برای آموزش شنا به دانشجویان دانشکده افسری ساخته بودند.
در سال 1314 ، استخر دیگری در باغ فردوس شمیران احداث شد که به وزارت فرهنگ تعلق داشت. نخستین استخری که برای استفاده ورزشکاران و تعلیم اصول جدید شنا به آنها به وجود آمد، در سال 1314در منظریه تهران بود که یک مربی ورزش خارجی به نام « گیبسون » بر آن نظارت می کرد. پایه های ورزش شنای نوین در ایران از همان استخر منظریه گذاشته شد. از سال 1318 کمیته ای تحت عنوان کمیته شنا تشکیل شد که ریاست آن را فتح الله امیرعلائی برعهده داشت و تشکیلات ورزش شنای کشور را سرپرستی کرد. این کمیته تا سال 1325 پابرجا می ماند و سپس فدراسیون شنای کشور تاسیس می شود که از همان ابتدا دارای 3 کمیته تفکیک شده شنا، شیرجه و واترپلو بود. درسال 1349 تیم واترپلوی ایران برای نخستین بار در بازیهای آسیایی بانکوک شرکت کرد و مقام چهارم را به دست آورد.

ورزش واترپلو دارای اثرهای مفید زیر است:

 
افزایش قدرت بدنی به خصوص در ناحیه عضلات ران، بازوها و مچ دست 
افزایش انعطاف پذیری 
افزایش سرعت عکس العمل در پاسخ به محرک‌ها 
افزایش قدرت تمرکز، هماهنگی و طراحی نقشه 

آسیب‌های ورزش واترپلو
برخی از اسیب‌های واترپلو ناشی از انجام این ورزش در آب است مثل حساسیت و قرمزی چشم، آفتاب سوختگی و عفونت‌های پوستی. اما از آسیب‌های شایع و مخصوص به این ورزش می توان به موارد زیر اشاره کرد:

کشیدگی تاندون‌های شانه: این آسیب بسیار شایع است زیرا ورزشکاران برای افزایش قدرت و سرعت پرتاپ توپ به عضلات و تاندون‌های این ناحیه فشار زیادی وارد می‌کنند و باعث کشیدگی و گاهی پارگی تاندون‌های این ناحیه می‌شوند.

آسیب به انگشتان: سرعت سریع توپ و برخورد آن با انگشتان دست ورزشکاران باعث ضرب دیدگی، کبودی و حتی بروز زخم و شکستگی در این نواحی می‌شود.

آسیب ناحیه صورت: واترپلو ورزش پر برخوردی است و ورزشکاران به سهو یا به عمد ضرباتی را به بازیکن حریف وارد می‌کنند. در نتیجه کبودی زیر چشم و پارگی لب از جمله آسیب‌های شایع است.

عواملی که سبب بروز آسیب بیشتر می‌شوند:
.نداشتن بنیه و انعطاف پذیری لازم برای این ورزش 
بی تجربگی و مهارت ناکافی در اجرای تکنیک‌ها. 
استفاده نکردن از وسایل ایمنی مثل کلاه ایمنی و وسایل حفاظتی از گوش و دهان 

پیشگیری از آسیب ها: 
. رعایت چند نکته از بروز آسیب بدنی جلوگیری می‌کند
. منظم ورزش کنید تا بدن شما برای این ورزش قدرت و انعطاف پذیری کافی را به دست آورد
علاوه بر تمرینات واترپلو، از سایر تمرین‌ها بدن سازی به منظور ارتقای سطح قدرت و انعطاف پذیری بدن استفاده کنید. 
. حتما” در حین و بعد از ورزش آب فراوان بنوشید
. قبل از ورزش بدن خود را گرم کنید
. بعد از خروج از آب، تمرینات کشش را فراموش نکنید
. از وسایل ایمنی و عینک شنا استفاده کنید
 اگر احساس کردید آسیب دیده‌اید، بلافاصله ورزش را متوقف کنید و در صورت لزوم از کمپرس یخ و بالا نگه داشتن اندان آسیب دیده استفاده کرده و به پزشک مراجعه کنید و تا بهبود کامل ورزش نکنید.