در سال ۱۲۹۵ در ایل قشقایی متولد شد. از همان کودکی از صدایی زیبا برخوردار بود به طوری که بنا بر روایت خودش از سن ۸ سالگی در مجالس بزرگان آواز می خواند. او با پیروی از سبک و سیاق خوانندگان بزرگ پیش از خود، همچون حسین قلی خان صمصام و استفاده از تجارب دیگر استادان نظیر داوود نکیسا، سلیمان نکیسا، حبیب خان گرگین پور، هادی نکیسا و … به دامنه معلومات خود افزود و بعدها با دخل و تصرف هایی که در اجرای تحریرها و مقامات قشقایی انجام داد در آواز برای خود سبکی منحصر به فرد ایجاد کرد.
لطافت صدا، دامنه صدای بالا، پر حجم، وسیع، رسا و دارای طنین و زنگ، انتخاب درست شعر و مناسب با مضمون آهنگ، اجرای به موقع تحریرهای زیبا، پرتوان و بسیارم پیچیده و فنی و منحصر به فرد، با فراز و فرود به موقع از ویژگی های صدای استاد محمد حسین کیانی بود که به جرات می توان اذعان داشت ایشان یگانه خواننده قشقایی صاحب سبک بوده که تاکنون کسی را یارای تقلید از این هنرمند بزرگ نبوده است.
وی در سال های ۱۳۴۶ تا ۱۳۴۹ با رادیو شیراز همکاری نمود و حاصل کار ، مجموعه هایی با سه تار و ویلون استاد هادی نکیسا تولید شد که در آرشیو رادیو موجود است و بعضی از همان آثار در دسترس عموم قرار دارد. از آثار دیگر استاد می توان به اثر جاودانه ۱۳۵۴ با همکاری استاد فرود گرگین پور و آلبوم دو کاسته ایلیاد با همکاری هنرمند ارزنده و نام آشنای ایلمان برزو طیبی پور اشاره نمود. مجموعه ای از اجراهای ایشان توسط بانو پروین بهمنی گردآوری و طی یک سی دی ارزشمند توسط خانه موسیقی منتشر گردید.
وی چند بار در جشنواره های موسیقی نواحی مثل جشنواره کرمان دعوت و برگزیده شده و از ایشان تجلیل شد.
استاد کیانی در سال های آخر عمر پر بار خویش در چندین جشنواره و کنسرت در شهرهای مختلف مانند گچساران، هفتگل، اهواز، شیراز، کرمان، تهران، تبریز و ارومیه شرکت نمودند و با وجود کهولت سن در تمامی اجراها بسیار مقتدرانه ظاهر شدند و اجراهای موفقی را به نمایش گذاشتند و همگان را به تحسین واداشتند. استاد علاوه بر آواز قشقایی، عشق و علاقه و مهارت عجیبی در شاهنامه خوانی داشتند و در اکثر جشنواره ها و فستیوال ها بخشی از برنامه های خود را به شاهنامه خوانی اختصاص می دادند. کیانی علاوه بر هنر موسیقی به سجایای اخلاقی بی شماری آراسته بودند. انسانی پاک، بی آلایش، سخاوتمند، دارای طبع بلند و عزت نفس زیاد، شریف، مهربان و صمیمی، دوست داشتنی بود به طوری که با هر کس یک بار برخورد می کرد شیفته او می شد. سرانجام استاد در بیست و هشتم فروردین 1388 از این دنیای خاکی چشم فرو بست و به دیار باقی شتافت اما کمتر کسی را در ایل می توان یافت که یاد ایشان را در سینه نداشته باشد و صدای آسمانی وی را با خود زمزمه نکند. یادشان گرامی باد.
http://qashqaionline.ir/
ممنون از مطلب زیبا