در سال 1936 میلادی (1314 شمسی) کوزه عجیبی در نزدیکی شهر باستانی تیسفون در جنوب شرقی بغداد کنونی کشف شد. کشف این اختراع ایرانیان به اندازه‌ای تعجب و شگفتی جهانیان را بر انگیخت که حتی برخی از دانشمندان اروپایی و آمریکایی این اختراع ایرانیان را به موجودات فضایی و ساکنان فراهوشمند سیارات دیگر که با بشقاب پرنده و کشتی‌های فضایی به زمین آمده بودند، نسبت دادند و آن را فراتر از دانش اندیشمندان و پژوهشگران ایرانی دانستند.
برای ایشان پذیرفتنی نبود که ایرانیان ۱۵۰۰ سال پیش از گالوای ایتالیایی (۱۷۸۶ میلادی) پیل الکتریکی را اختراع کرده باشند.
ارتفاع کوزه 14 سانتی متر و قطر آن 8 سانتی متر بود. در وسط کوزه لوله ای مسی به ارتفاع 9.8 سانتی متر و قطر 2.6 سانتی متر و در وسط این لوله مسی، میله ای آهنی به طول 7.5 سانتی متر قرار داشت که
هر دوی آن ها با قیر در جای خود محکم شده بودند. یک دیسک مسی هم در ته لوله مسی وجود داشت.
از زمان کشف این وسیله نظریه های زیادی درباره کاربرد آن بیان شده است. در سال 1940، ویلهم کونیگ، رئیس آلمانی موزه ملی عراق، نظریه بسیار جالب و تعجب آوری را مطرح کرد.
کونیگ فکر می کرد که این کوزه یک پیل الکتریکی یا باتری است که برای آبکاری طلا یا نقره به کار می رفته است. آبکاری فرآیند روکش دهی فلزی با احیا کاتیون بوسیله جریان الکتریکی و نشاندن آن به صورت یک لایه روی ماده‌ای دیگر مانند فلز است.
بر اساس نظریه کونیک، در سال 1940، ویلارد گری ماکتی از این کوزه درست کرد و محلول مس سولفات را درون آن ریخت. او ثابت کرد که این کوزه می تواند جریان الکتریکی برقرار کند. بعد از جنگ جهانی دوم چندین باتری باستانی دیگر نیز در همان قسمت های عراق کشف شدند.
به دلیل این که این کوزه در نزدیکی شهر بغداد کنونی کشف شده بود به باتری بغداد هم معروف شد.
در سال 1970، آرن اگبرکت، باستان شناس آلمانی، آزمایش دیگری روی این کوزه ها انجام داد.
او به جای محلول مس سولفات از آب انگور تازه استفاده کرد. او مشاهده کرد که کوزه ولتاژ 0.87 ولت ایجاد می کند. آزمایش اگبرکت نشان داد که در 1800 سال پیش، انسان ها می توانستند به وسیله یک ماده اسیدی، الکتریسیته ایجاد کنند.
با این که بسیاری از افراد نظریه کونیگ را باور دارند، افراد دیگری هم هستند که مخالف آن هستند. چندین شیء آبکاری شده در کنار این کوزه ها کشف شده اند که مطابق نظریه کونیگ هستند ولی مخالفان این نظریه می گویند که این اشیا به وسیله ذوب کردن طلا ساخته شده اند. دیگر آزمایش هایی که روی کوزه ها انجام شدند نشان دادند که آن ها مکانیسم بسیار اولیه ای دارند و می توانند یک جسم کوچک را در طول دو ساعت با لایه ای یک میکرومتری از طلا آبکاری کنند.
با این حال نظریه کونیگ درباره آبکاری هیچ وقت مورد قبول همه واقع نشده است و نظریه های دیگری درباره کاربرد این کوزه ها بیان شده اند. پاول کیسر بیان کرد که ممکن است پزشکان و شفا دهندگان باستانی از جریان خفیفی که با ریختن اسید در کوزه ایجاد می شود، برای درمان بیماران استفاده کرده باشند. بعضی از باستان شناسان کلا باتری بودن آن را زیر سوال می برند. موجود نبودن سیم و استفاده از قیر برای محکم کردن میله آهنی و لوله مسی از دلایل آن هاست. بر اساس گفته آن ها استفاده از قیر، مدرک مورد استفاده بودن کوزه ها برای نگه داری کتیبه ها و اجناس مقدس در فضای محفوظ از هوای لوله مسی است.
در حال حاضر این باتری ها در موزه عراق نگه داری می شود. آزمایش ها نشان می دهد که این باتری در دوران اشکانیان ساخته شده است اما دکتر سنت جان سیمپسون این کوزه را مربوط به دوران ساسانیان می داند. با این که همه درباره کاربرد این باتری اتفاق نظر ندارند، یک چیز کاملا مشخص است:
این باتری به دست صنعتگران ایرانی ساخته شده است.
عالی
بابا نقش وسایل استفاده شده چیه ؟ اونو بگین