سیارک ها اجسامی نامنظم و کوچک و غالباً از جنس سنگ و فلز هستند. این سیارک‌های کوچک احتمالاً از متلاشی‌شدن یک سیاره‌ی بزرگ‌تر ایجاد شده‌اند اما چرا این اجسام کوچک مهم هستند؟
1. سیارک ها می‌توانند منابعی برای اکتشافات آینده در فضا باشند
دانشمندان در تلاشند از سیارک ها به عنوان جایگاهی برای توقف و استراحت فضانوردان یا حتی سوخت‌گیری در سفرهای طولانی‌تر بهره ببرند. دانشمندان احتمال می‌دهند در بعضی از این سیارک ها عناصر کاربردی و حتی آب‌های معدنی وجود داشته باشد. مثلا در «کِرِس»، اولین سیارک کشف‌شده در سال1801، ذخایر نمکی یافت شده است.
2. برخی از سیارک ها یا دنباله‌دار ها می‌توانند خطری برای زمین باشند
دانشمندان تخمین می‌زنند که حدود 25000 سیارک در محدوده‌ی نزدیک به زمین وجود دارند. در حال حاضر یک تلسکوپ فضایی به نام «نئووایز» به دانشمندان کمک می‌کند تا این اشیاء نزدیک به زمین را از نظر بزرگی و فاصله شناسایی کرده و بتوانند با تعیین مسیر و محاسبه‌ی انرژی موجود در آن‌ها، خطر احتمال برخورد با زمین را کاهش دهند.
3. سیارک ها و دنباله‌دار ها ممکن است منبعی برای عناصر زندگی در زمین باشند
طبق تحقیقات اخیر روی سیارکی به نام «بنو»، دانشمندان ذخایر بسیاری از کربن و آب را در آن‌جا یافته‌اند که حتی احتمال می‌دهند آب موجود روی کره‌ی زمین نیز از مشابه این اشیاء آسمانی حاصل شده باشد. این سیارک بین دو سیاره‌ی مریخ و مشتری قرار دارد.
4. در اصل، سیارک ها بلوک ساختمان سیارات بودند
منظومه‌ی شمسی ما، همانطور که امروزه می‌دانیم، از دانه‌های گرد و غبار، ذرات ریز سنگ، فلز و یخ تشکیل شده است و در یک صفحه‌ی دایره‌ای در اطراف خورشید می‌چرخد. در ابتدا بیشتر مواد داخل این صفحه‌ی دایره‌ای در ستاره‌ی تازه متولد‌شده قرار گرفت، اما برخی از این ذرات از این سرنوشت تبعیت نکردند و به‌هم چسبیدند و به سیارکها، دنبالهدارها و حتی سیارات تبدیل شدند.
البته تعداد بسیاری از آن سیارک‌های باقی‌مانده از آن روند، تا امروز زنده مانده‌اند. رشد سیارات از اشیاء کوچک‌تر، قطعه‌ای از تاریخ ماست که سیارکها و دنبالهدارها می‌توانند به ما در این تحقیق کمک کنند.
5. سیارک ها و دنباله‌دار ها به ستاره‌شناسان کمک می‌کنند تا تکامل منظومه‌ی شمسی را ردیابی کنند
از بیشتر موادی که منظومه‌ی شمسی ما، از جمله زمین، را تشکیل داده‌اند هیچ تاریخچه‌ای در دست نیست. یک زمان فاجعه‌بار برای منظومه‌ی شمسی بین 50 تا 500 میلیون سال پس از تشکیل خورشید بود.
مشتری و زحل، عظیم‌ترین غول‌های سیستم ما، اشیاء اطراف خود را مجدداً سازماندهی کردند زیرا گرانش آن‌ها با جهان‌های کوچک‌تر مانند سیارکها در تعامل بود. همچنین اورانوس و نپتون ممکن است از نزدیک‌بودن به خورشید کمک گرفته و کامل شده باشند.
زهرا هاشمی
- خروس ها چطور وقت سحر را درست پیش بینی می کنند
- چه کنیم وقتی نمی توانیم تصمیم بگیریم
- چند ستاره دنباله دار مشهور
- آموزش حروف الفبای انگلیسی
اختصاصی نشریه‌ی اینترنتی نوجوان‌ها
