پرسش
با سلام و خسته نباشید. من دختری ۱۵ساله هستم و صمیمی ترین دوستم ۱۷ سالشه و امسال کنکور داره. قبلا هم درباره این که چه طور امسال بهش کمک کنم ازتون سوال پرسیدم و شما پاسخ دادین. فقط من برام یه سوال دیگه ایجاد شد که دقیقا با چه کارهایی باید تشویقش کنم؟ به علاوه چند وقته یعنی حدود ا۲ هفته اس که حس میکنم باهام مثل قبل نیست. رابطه حضوری با هم نداریم که راحت بتونم رو در رو بهش بگم. از طرفی هم می ترسم بهش بگم و ناراحت شه یا اعصابش خرد شه که برای درس خوندش بده و مزاحم آرامشش میشه. ممکنه من زیاد حساس شده باشم و واقعیت این نباشه؟ الان باید چی کار کنم؟
پاسخ خانم دکتر سلیقه دار، مشاور و روانشناس سایت
دوست خوبم
همون طور که خودت هم گفتی ممکنه این احساس تو به درون خودت مربوط بشه و به زیبایی هم اشاره کردی که نباید با مسائل حاشیه ای ذهن او را درگیر کرد تا با آرامش بیشتری خودش را بر درس هایش متمرکز کند. بنابراین به نظر می رسد اگر در این باره با او صحبت نکنی بهتر باشد.
اما در مورد شیوه های تشویق او، بیشتر رفتارها و گفتار است که می تواند به او انرژی و نیروی حرکت بدهد. برای مثال این که هر بار از این که او زمانی را برای خواندن درسش صرف می کند این کار او را تایید کنی، وقتی درباره آینده صحبت می شود به او بگویی که همیشه در دنیا تلاش ها بدون نتیجه باقی نمی ماند و حتما از تلاشت نتیجه خواهی گرفت. هنگامی که از ترس هایش در مورد آینده حرف می زند و یا اظهار ناامیدی می کند که همه حاکی از خسته شدن ذهن اوست، به حرف هایش گوش دهی و در برابر آن امیدواری را به او نشان دهی و بگویی که این حس تو طبیعی و از سر خستگی است و خیلی از بچه هایی که در انتظار کنکور هستند هم ممکن است چنین فکرهایی داشته باشند که هیچ کدام حقیقت ندارد و فقط امروز تلاش کردن مهم است و نه چیز دیگر.
خلاصه تمام این رفتارها و گفتگوهای تو با دوستتت می تواند برای او نقش یک نیروی دلگرم کننده و تشویق را داشته باشد.
موفق باشی
