داستان ضرب‌المثل‌های فارسی؛ دل به دل راه دارد

دل به دل راه دارد یکی از ضرب المثل های معروف فارسی است؛ که بسیاری از ما از آن بارها استفاده کرده ایم. در این مطلب داستان شکل‌گیری این ضرب المثل را می خوانیم.

اوایل ظهور اسلام در شبه جزیره عربستان، فردی به نام اویس بن عامر که ما امروز او را به نام اویس قرنی می شناسیم؛ در یمن ساکن بود. او بسیار شیفته و علاقه مند به دیدار و حضور در کنار پیامبر بود؛ اما به دلیل این که از مادر پیر و نابینای خود مواظبت می کرد، موفق نمی شد به شهر مدینه برود و در آتش دیدار نبی خدا می سوخت.

اویس از طریق بعضی از نزدیکان و یاران پیامبر با دین مبین آشنا شده بود و آوازه‌ دین داری او به گوش پیامبر نیز رسیده بود. اویس روزها را مشغول شتر چرانی بود و با پول اندکی که به‌دست می آورد، می توانست زندگی خودش و مادرش را بچرخاند.

وقتی ماجرای علاقه اویس به دیدار با پیامبر به ایشان رسید. حضرت فرمودند: نگهداری از مادرت واجب تر از دیدار با من است. پس سعی کن به او احترام بگذاری و دلش را به دست بیاوری.

اویس این سخنان پیامبر را به گوش دل سپرد. ولی شوق دیدار لحظه ای او را رها نمی کرد. بنابراین با مادرش صحبت کرد و او را راضی کرد که سه روزه به مدینه برود؛ تا بتواند نبی خدا را ملاقات کند. سپس تمام وسایلی را که مادرش نیاز داشت آماده کرد و به دو تن از همسایه ها سپرد تا از مادرش مواظبت کنند. توشه کمی هم آماده کرد و سریع ترین اسب شهر را خرید. یک روزه به تاخت رفت تا به مدینه رسید.

دل به دل راه دارد حتی اگر…

اویس زمانی که منزل رسول الله را پیدا کرد، سریع خود را به آنجا رساند. اما پیامبر در خانه حضور نداشتند .و او موفق نشد با ایشان دیدار کند. اما به خاطر قولی که به مادرش داده بود به سرعت به سمت خانه برگشت.

زمانی که نبی خدا به مدینه برگشتند، فرمودند: بوی آشنایی از سمت یمن می آید. آیا کسی در نبود من اینجا آمده است؟ یاران پاسخ دادند: آری، اویس قرنی برای ملاقات با شما آمده بود و بنا به قولی که به مادرش داده بود مجبور شد برگردد. پیامبر درباره اویس فرمودند: اویس پیش من است، چه کنارم در مدینه باشد چه در یمن.

امروزه از ضرب المثل دل به دل راه دارد زمانی استفاده می شود که دو فرد از همدیگر دور باشند اما در عین حال به یاد یکدیگر باشند.

 سوسن قریشی

• داستان ضرب المثل های فارسی؛ از بین پیامبران جرجیس را انتخاب کرد
• داستان ضرب المثل های فارسی؛ آبشان به یک جوی نمی رود