اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها
در بسیاری از فرهنگ های مردم دنیا گورستان جای دلگیری است که کمتر به آن توجه می شود. حتی در فرهنگ بعضی از مذاهب و تمدن ها بعد از دفن مردگان برای قبر ها نیز نشانی قرار نمی دهند. اما بعضی دیگر برعکس، گورستان را همچون موزه ای می آرایند. گورستان صومعه نوودویچی در شهر مسکو روسیه چنین مکانی است که 27000 گور دارد و چند هزار گور آن با مجسمه های بی نظیری آراسته شده است.
ماکتی از نمای عمومی صومعه و قبرستان
البته شهرت این مکان را نام افراد مشهوری که بخشی از تاریخ و فرهنگ و هنر روسیه را رقم زده اند زنده نگه داشته است. گروهی از مشاهیر، مخترعان، هنرمندان، سیاستمداران و دانشمندان روسیه در اینجا خفته اند. افرادی مانند توپولوف (طراح هواپیمایی به همین نام)، خروشچف (سیاستمدار مشهور)، بوریس یلتسین (اولین رئیس جمهور بعد ار فروپاشی شوروی)، مایا کوفسکی (کارگردان شهیر)، نیکیتا خروشچف (از رهبران شوروی سابق)، یوگنی برتلس (ایران شناس معروف)، مایاکوفسکی (شاعر بزرگ روس) و نویسندگانی چون چخوف، گوگول و الکسی نیکلای تولستوی و…
اما در این گورستان یک ایرانی دور از وطن نیز خفته است. ابوالقاسم لاهوتی شاعر ایرانی دوران مشروطه که هر چند از ایران رفت اما همیشه در اشعارش حسرت برگشتن داشت:
بلبل از کنج قفس چون نظر افتد به منش درد من داند و نالد به فراق وطنش
ناله و زاری بلبل نه ز بی بال و پری است دردش این است که گردیده جدا از چمنش
قبر او سنگ ساده ای است که فقط روی آن نوشته اند: ابوالقاسم لاهوتی کرمانشاهی (1957 – 1887)
در سال ۲۰۰۴ میلادی این صومعه و گورستان آن به عنوان یکی از میراث‌های جهانی یونسکو در روسیه ثبت شد.
