اسرار جهان های موازی

آلبرت اینیشتن، فیزیکدان برجسته قرن بیستم برای بیان موضوع های عجیب و غریب، روش خاص خودش را داشت.می گفت:”خیلی دوست دارم بدانم که آیا پروردگار برای آفرینش جهان ما انتخابی در دست داشته است یا خیر.” شاید این گفته در نگاه اول کفر آمیز به نظر برسد؛ اما منظور اینیشتن در واقع این بود که آیا جهان ما تنها جهانی است که خلق شده است؟

خیلی ها تا کلمه خدا را می شنوند، تصور می کنند با فلسفه یا الهیات سرو کاردارند؛ در حالی که سوال اینیشتن اصلا به الهیات مربوط نبود.او می خواست بداند که آیا قوانین فیزیک لزوما به وجود جهانی یکتا دلالت می کنند (جهان خودمان با تمام کهکشان ها،ستارگان وسیاراتش) یا اینکه می توان جهان های متعددی با ویژگی های بسیار متفاوت داشت؟ و اگر چنین است، آیا حقیقت باشکوه جهان خودمان که به کمک تلسکوپ های بزرگ و شتاب دهنده های عظیم  به درک آن دست یافته ایم، حاصل فرایندی تصادفی است؟ آیا تمام ویژگی های این جهان زیبا تنها یک انتخاب تصادفی از میان  فهرستی  بی انتها از خصوصیات ممکن جهان های متعدد است؟ آیا واقعا توضیحی برای این سوال نیست که چرا ما به این شکل وجود داریم؟

در روزگار اینیشتن، احتمال اینکه جهان ما می توانست جور دیگری باشد خیلی دور از ذهن بود. اما در چند دهه اخیر، این سوال از مرزهای ممنوعه به جریان اصلی تحقیقات فیزیک وارد شده و فیزیکدانان به جای آنکه تصور کنندجهان مامی توانست چه ویژگی های متفاوتی داشته باشد،از سه روش کاملا مستقل به این نتیجه رسیده اند ه احتمالا جهان های مجزای دیگری نیز وجود دارند که اغلب از ذرات کاملا متفاوتی تشکیل شده اند و نیروهای متفاوتی بر آنها حکمرانی می کنند؛و از همه جالبتر اینکه تمام این جهان ها ،ابر کیهانی بی کران را پر کرده اند.

این ایده که جزء تحیر بر انگیز ترین ایده هایی است که طی چند دهه اخیر از ذهن فیزیکدانان برخاسته ،چند جها نی(Multiverse) نام دارد و دنیای فیزیک را به دو جبهه تقسیم کرده، آنهایی که احتمال می دهند چند جهانی همان مرحله بعدی درک ما از واقعیت است و آنها که چند جهانی را چرت و پرت محض می دانند؛ ایده ای خیالی که جزء بدترین کابوس های یک فیزیکدان نظری بیمار وجود ندارد.