غزل شماره ۴۱۷ حافظ

عیشم مدام است از لعل دلخواه

کارم به کام است الحمدلله

ای بخت سرکش تنگش به بر کش

گه جام زر کش گه لعل دلخواه

ما را به رندی افسانه کردند

پیران جاهل شیخان گمراه

از دست زاهد کردیم توبه

و از فعل عابد استغفرالله

جانا چه گویم شرح فراقت

چشمی و صد نم جانی و صد آه

کافر مبیناد این غم که دیده‌ست

از قامتت سرو از عارضت ماه

شوق لبت برد از یاد حافظ

درس شبانه ورد سحرگاه

تعبیر:

فکر می کنید همه اشتباه می کنند و فقط شما هستید که راست می گوئید. فکر می کنید بخت با شما یار است ولی سخت در اشتباهید. شما از هر انچه که باعث خوشبختی تان می شود دورید پس تلاش کنید. عبادت و دعا کنید تا به خوشبختی حقیقی برسید. راه پر فراز و نشیب است تحمل کنید.

امتیاز به این نوشته
شاید به این مطلب هم علاقمند باشید
غزل شماره 340 حافظ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *