پرسش
من خیلی خلاصه میگم با یکی از دوستام که خیلی صمیمی هستیم. باهم قهریم. دو ساله با هم دوست بودیم و اون همیشه قهر میکرد و من میرفتم منت کشی، حتی اگه تقصیر اون بود. تا اینکه منو ول کرد و رفت با یکیدیگه. حتی براش دوبار چیزی هم گرفتمـ تا با من بیاد ولی نیومد. حتی اشکام جلوش ریخت ولی محل نداد و رفت. الانم که قهریم و من بهش گفتم هنوز دوسم داری. گفت از قبل خیلییییی کمتر شده. حتی گفت من میتونم تو رو فراموش کنم. کمکم کنین.
پاسخ خانم دکتر سلیقه دار، مشاور و روانشناس سایت
دوست خوبم
این اتفاق ناخوشایندیه که دوست صمیمی با ما قهر باشه و به همین دلیل ضمن اینکه احساس بدی که داری را درک می کنم اما باید بگویم که این یک قانون طبیعی است که در طول زندگی ات با آن روبه رو خواهی شد. طبق این قانون هر اندازه بیشتر به حجای طرف مقابلت هم تلاش کنی تا یک رابطه را نگه داری در حالی که او نسبت به این رابطه مشتاق نیست و یا احساس ضرورت نمیکند به همان اندازه این رابطه به ضرر تو تمام خواهد شد. برای مثال نوشتی که حتی زمانی که او در ایجاد ناراحتی مقصر بود سراغش می رفتی تا او آشتی کند. اشتباه از همین جا شروع می شود. نه اینکه نباید بری درست کردن یک رابطه پیش قدم شویم بلکه باید در شرایطی این کار را انجام دهیم که میدانیم طرف مقابل توانسته مساله خود را متوجه شود و سهم اشتباهش را بپذیرد.
در حال حاضر تو برای او تبدیل به فردی شدی که می داند درهمه شرایط حتی زمانی که تو را نخواهد هم خواهی بود و او را کنار نمی گذاری. اینکه برای او اشک ریخته باشی و منت او را کشیده باشی و یا با اینکه به تومی گوید احساسش نسبت به تو فروکش کرده و باز هم بخواهی به داشتن این رابطه مانند گذشته اصرار کنی تنها موجب حقیر شدن خودت میشود. بنابراین با خودت کنار بیا. لازم نیست بری این کار مثلا با او دعوا کنی ویا قهر کنی و خشونت نشان دهی بلکه با خودت صحبت کن و خودت را قانع کن که او در زندگی تو همین جایی که الان ایستاده خواهد بود و تو دیگر بیشتر از این انتظاری نداری. حالا وقتش رسیده که دوست دیگری را برای خودت داشته باشی و به او زمان بدهی تا ببینید که تو هم میتوانی اگر بخواهی کاری را انجام دهی و یا دیگر به او فکر نکنی میتوانی انجام دهی. معمولا در چنین مواردی که تو هم کمی فاصله میگیری طرف مقابل بیشتر تمایل به داشتن رابطه قبلی از خود نشان می دهد البته توصیه این است که به چنین تمایل هایی دل خوش نکن زیرا این قبیل افکار اجازه نمی دهند که آزاد و راحت بتوانی به زندگی خودت برسی و مدام افکارت در قفس تردید و دو دلی و قهر و آشتی اسیر میشود.
