همونطور که از فعلش هم معلومه دروغ از حرف بوجود میاد..بعضی از اتفاقا هستش که ما انجام میدیم و مطمئنیم که این مورد قبول بقیه نیست بخاطر همین مجبور میشیم دروغ بگیم و انکار کنیم..بعضیا میگن بعضی از دروغا مصلحتی هستش ینی بهتره که دروغ بگیم اما از نظر من دروغ مصلحت و غیر مصلحت نداره و درهر صورت یه کار اشتباهه..منظورم از اشتباه گناه کردن یا یه کار بد نیست منظورم اینه که مسیر اشتباهیو با حرفی که در واقعیت وجود نداره تو ذهن بقیه باز میکنیم
مثلا یه دخترخانومی به خانواده اش میگه من امروز کلاس فوق العاده دارم درحالی که اونروز کلاس نداره و با دوستاش میره بیرون..اون در واقع یه مسیر اشتباهی از خودش تو ذهن مادر پدرش میسازه(الان دخترمون سر کلاسه و کلی داره زحمت میکشه و خسته میشه و ما بهترین دخترو داریم) و بهش تو همون مسیر اطمینان میکنن..درحالیکه اینطور نیست..و اگه از دید یه انسان به قضیه نگاه کنیم هروقت کسیو فریب بدیم درواقع خودمونو فریب دادیم..چون وقتی دروغ میگیم مجبور میشیم جوری نقش بازی کنیم که انگار واقعا این اتفاق افتاده و وقتی بخواهیم یه دنیای غیرواقعی برای خودمون بسازیم اولین کسی که نابود میشه خودمون هستیم
باید بدونیم هرکسی یروزی یجایی ی اشتباهی میکنه که مورد قبول بقیه نیست و ممکنه این اتفاق برای خودم هم بیفته ببخشش رو یاد میگیریم با این فکر که من تو دنیای غیر واقعیم زنده نمیمونم خیلی راحت میتونیم دروغو ترک کنیم و راستگویی رو تمرین کنیم.
