اعلام نتایج

افسون رضاییان

متن برگزیده

نوروز با طعم مواد شوینده!

نکته!: قسمت هایی از این متن با لهجه اصیل قزوینی نوشته شده که ترجمه آن هم در کنارش موجود است.
_ افسان! وگرد ویا اینجا بینم! ( افسون! پاشو بیا اینجا ببینم!)
سرم را رو به سقف گرفتم و نالیدم: آخه چرا خـــدا؟!
_ افسان! ( افسون! )
_ اومدم عزیز.
دوان دوان به سمت حیاط رفتم. در را به هزار زور و زحمت گشودم، چند بار به مامان گفتم یکی را بیاورند این در را تعمیر کند.
_ به چی زُل زِدی؟ ویا این پارو رِ هگیر، کِمَک دستِم باش دِتَر. ( به چی زل زدی؟ بیا این پارو رو بگیر، کمک دستم باش دختر)
با حالتی بدبختانه به فرش دوازده متری خیره شدم که آخر هم مجبور شدیم در حیاط بزرگ خانه بشوریمش. با تردید سه پله تیز را پایین رفتم و با ترس و لرز نزدیک فرش شدم. دمپایی های چرمم را آرام در آوردم و جفت کرده کنار گذاشتم. کاشی های سرد، لرز عجیبی وارد تنم کرد. وقتی که مادربزرگم برای بار هزارم صدایم زد، هول شدم و جفت پا میان فرش خیس خورده ی شناور پریدم! جایتان خالی، یک لحظه حس کردم تور تفریحی آلاسکاست! سرما کم کم از مچ پایم گسترش یافت و بالا آمد و به نوک انگشتان دستم رسید. تا به خودم بیایم مادربزرگم پارو را توی بغلم انداخته بود و من هم با ژست شاگرد های قالیشوئی مشغول شده بودم.
آخر کدام بدبخت بی چاره ای جز من می تواند دو روز مانده به عید، این چنین نقش کزت را بر عهده بگیرد؟ همین سه روز پیش مادرم به زور و تهدید مجبورم کرد از خانه خودمان دل بکنم و به خانه قدیمی و صد البته بزرگ مادربزرگ بیایم، برای حمالی! شیشه پاک نکرده بودم، که کردم! لوستر نصب نکرده بودم، که کردم! پرده پایین نیاورده بودم، که آوردم! مبل و فرش نشسته بودم، که شستم! کمرم به راستی در زاویه نود درجه قرار گرفته بود، اصلا نمی توانستم صاف راه بروم! سه روز تمام دستم تا آرنج میان آب و کف و وایتکس و مواد شوینده فرو رفته بود، خانه عزیز جان دستکش هم که پیدا نمی شود خدا را شکر!

از وقتی رسیدم، دستم را گرفت و بردم سمت بازار قزوین که آن روز ها مانند میکسر می ماند، می رفتی تویش، با لباس های فرد دیگری بیرون می آمدی، از بس که شلوغ بود. تمام بازار را پیاده گز کردیم برای دو کیلو پیاز و سیب زمینی و یک پیاله سمنو! بدبختانه هر مغازه لباس فروشی و روسری فروشی هم می دید، می ایستاد و یک ربع به اجناسش زل می زد، ولی چیزی نمی خرید. با اتوبوس واحد به خانه برگشتیم. لباس ها را در آورده در نیاورده مشغول جارو برقی کشیدن شدم و بعدش هم غذا پختن و شستن یک خروار ظرف.

صدای عزیز جان، از افکارم به بیرون پرتابم کرد. روی پله ها لمیده بود و من به تنهایی مشغول شستن یک فرش دوازده متری بودم!

_ اُی اُی… پِنانِم… آخ آخ زانِوانِم… افسان! خوجیر پارو بَکن دِتَر. هاها… سریع! جیران رَ پارو بَکن… جیر تر… جیر تر. ( آی آی… پاهام… آخ آخ زانوهام… افسون! خوب پارو کن دختر. آهان آهان… سریع! پایینا رو پارو کن… پایین تر… پایین تر. )

بعد از اتمام پارو کردن، نگاهی به فرش انداختم که راحت می شد تصویرم را داخلش دید، از بس پارو کاری شده بود! عزیز جان، در حالی که هنوز هم روی پله ها لم داده بود، نگاهی به فرش انداخت و گفت: نِه! خو نشستیش! یه قَطّره از این تایدان دِ کِن روش… دوباره، اِسه! حالا! ( نه… خوب نشستیش! یه کم از این پودر ها بریز روش… دوباره، همین الان! حالا!)

*****

_ هـ… هـ… هچـــــــه!

دستمال کاغذی را محکم روی بینی سرخ شده ام فشار دادم و خود را بیشتر میان پتو فرو بردم. صدای مجری که می گفت سی ثانیه به تحویل سال، میان گوشم می پیچید و کزت گری هایم را یادآور می شد. صدای عطسه ی بعدی ام که قطعا چهار ستون خانه را لرزاند، مصادف شد با صدای ترکیدن همان توپ معروف که زمان سال تحویل در می شود. اینگونه بود که به لطف مادربزرگ مهربانم، عزیز جان، سالم را با عطسه تحویل کردم. راستی می گوید حین تحویل سال هر کاری کنی تا آخر سال همان کار را خواهی کرد… اما من که هنگام تحویل سال عطسه می زدم!

کاربر عزیز

چنانچه این مطلب مورد توجه شما قرار گرفت، لطفا آن را لایک کنید.