در مدرسه طربناک ، تحصیل علم ، تحصیل سعادت است و تحصیل دانش ، تعمیق معرفت است 
و دانش آموزان به آن درجه از رشد و آگاهی دست می یابند که سعادت و موفقیت را نه ایستگاه بلکه راه می دانند ؛ نه محصول و نتیجه که تکلیف و تلاش می دانند و نه رنگ و لعاب بیرونی بلکه معنا و ایمان درونی می دانند . آنها به این راز بزرگ دست یافته اند که سعادت و موفقیت چیزی ایستا و ساکن نسیت بلکه نوعی فعالیت و تلاش و جدآوری است که فی نفسه لذت بخش است و موفقیت و پیروزی مکانی نیست که در دوردست ها قرار داشته است بلکه چیزی است که در اندیشه و آرمان افراد ساخته می شود .
در مدرسه ی طربناک ، لذت پیشرفت ، جانبی و عرضی بیش از پیشرفت های طولی و خطی است . دانش آموزان در این مدرسه از نفس تفکر و اندیشیدن بیش از نتیجه آن و پاداش های مترتب بر آن لذت می برند . در این مدرسه عرض زندگی مهم تر از طول زندگی است . عمق فهم و پهنای اندیشه زیباتر و والاتر از طول آن است . در این مدرسه اساس بلندی و ارتفاع و ارتقای درجات پیشرفت صرفا ” نه بر شاخه های فرارونده که در ریشه های فرو رونده است ؛ همچون درختی که اساس بلندی آن – نه در ارتفاع ساقه و شاخه – که در عمق ریشه ی آن است .
در مدرسه ی طربناک ، فرصت کافی برای بروز هیجان ها و تخلیه ی تنش ها و فشارهای روانی به دانش آموزان داده می شود و ماجراجویی و لذت طلبی نوجوانان به شکل سالم و هدایت شده تعالی می یابد .
در این مدرسه الگوهای اصلی واکنش در انسان همواره توام با هیجان است . زیرا هیجان به زندگی انسان رنگ شادی و نشاط می دهد ؛ هیجان به روح و روان آدمی نیرو و انرژی می بخشد . هیجان طلبی دانش آموزان نه تنها محدود و سرکوب نمی شود بلکه عوامل تحریک کننده و تشدید کننده ی آن برای تحکیم و تقویت شوق زیستن و نیروی پیشرفت بیشتر می شود .
در مدرسه ی طربناک نگاه مربیان و معلمان به دانش آموزانی که به ظاهر ناسازگار و بزهکار می آیند نگاهی از روی محبت و رحمت است و نه انتقام و تهدید و مشکلات و ناهنجاری ها نه یک تهدید بلکه فرصت و موقعیت مناسب برای ایجاد تغییر و تحول آنها است .
«دکتر عبدالعظیم کریمی »
