نوجوانی مرز میان کودکی وبزرگسالی است.دراین دوره میل استقلال طلبی وعدم کنترل بررفتاروهیجانات ناشی از تغییرات جسمی وروانی،ترس ازآینده،دغدغه اقتصادی،اختلاف نظرمیان خواسته های نوجوان وخانواده وهمچنین به هم ریختگی ارتباط با دیگران افزایش می یابد.
دغدغه اصلی بسیاری از والدین این است که چگونه با نوجوان خویش ارتباط برقرار کنند.باورکنیدکه برقراری ارتباط ونزدیک شدن به نوجوان زیادهم سخت نیست.بایدبپذیریم که بسیاری از والدین نمیداننداز کدام دروچگونه واردشوندکه ارتباط بانوجوان،به قهرولجبازی کشیده نشود ونوجوان پای حرف های آنان بنشیند.
شایداصلی ترین قدم برای یک ارتباط خوب میان والدین ونوجوان ایجاد احساس امنیت است؛امنیت فکری وروانی.
درخانواده هایی که مهربانی وهمبستگی ایجادشده،باعث میشودهمگی احساس مفیدبودن کنندوراحت ترمیتوانند بانوجوان رابطه داشته باشند؛اما درخانواده هایی که اضطراب وآشفتگی وتنش وجوددارد،نوجوان احساس امنیت نکرده وامنیت را به دوراز خانه میجوید.
والدینی که ثبات عاطفی ندارند ودمدمی مزاج هستند،دربرقراری ارتباط دوسویه ومثبت با نوجوانشان دچار مشکل میشوند.
پس والدین بایدبکوشند تا بهداشت فردی وسلامت روانی خودراحفظ کرده تا دراین ارتباط توانمند باشند.
یک دختریاپسر نوجوان هنگامی که میبیند مادرش همیشه مضطرب است وپدرش مدام پرخاشگری میکند واز کوره درمیرود،آیا میتواند با اواحساس صمیمیت ونزدیکی کند؟
این روزها بیشتروالدین تلاش دارند رفتارهای نوجوان رااصلاح کنند.آنها مدام توصیه میکنند نوجوانشان درس بخواند یاسعی درتغییربسیاری ازعادات اودارند.
اغلب پدرومادر هادرارتباط بانوجوان نیمه خالی لیوان رامیبینند؛مثلا:شکست ها،نمرات بد،بدرفتاری هاودوستان بد.درحالی که درکناراین موضوعات،موفقیت هاوکارهای خوب نوجوان نادیده گرفته می شود.
والدین بایدبدانندکه گاهی باید خودرابه جای نوجوان قرار دهندواورادرک کنند تامتوجه شوند که دلیل انجام برخی کارهاورفتارات نوجوان چیست؟!
بسیاری از والدین وظیفه اصلی پدرومادر بودنشان رانصیحت نوجوان میدانند؛ولی غافل ازاینکه نصیحت های تکراری والدین،نوجوان را درشرایطیقرار میدهدکه هنگام سوال وجواب های بی پایان والدین،طوری پاسخ دهد که آنها میخواهند بشنوند نه واقعیت را!!!
اگرپدرومادرساعات زیادی ازروزرادرگیرانجام کارهای خودهستند،ونوجوانان پشت درهای بسته غرق درفیلم واینترنت و… است وتنهاصحبت های میان انها به مکالمه های روزمره محدودمیشود،یعنی باید منتظریک اتفاق ناخوشاینددراین خانواده بود چراکه ارتباط میان نوجوان ووالدین دربدترین شرایط یعنی دوربودن از یکدیگر است.پس والدین باید وقت بگذارند وبانوجوان خودصحبت کرده وبه اومحبت کنند تااوراازآسیب ها دورسازند.
والدین بایدقبول کنندکه نوجوان آنهافردی منحصربه فرد است پس توانایی ها وضعف ها واحساسات اوبادیگران متفاوت است؛بنابراین مقایسه کردن اوبادیگران امکان پذیرنیست.
