طه حسین (1889-1973) نویسنده مصری و برنده جایزه حقوق بشر سازمان ملل است. این نویسنده بزرگ مصری در سه سالگی بر اثر عفونت، بینایی اش را از دست داد.با اینکه این واقعه قبل از سن 6 سالگی اش بود، ولی نبوغ و استعدادش از همان زمان مشاهده و در 7 سالگی قرآن را حفظ کرد. مدتی در محضر یک معلم سنی بود که این، باعث شد که در نوجوانی راهی دانشگاه «الازهر» مصر شود و در آنجا علوم اسلامی را فرا گیرد. از آغاز سال 1908 میلادی، که دانشگاه قدیمی غیرمذهبی مصر تأسیس شد، او به آنجا رفت و از محضر درس استادان خارجی بهره های فراوان برد و زبان فرانسه را یاد گرفت و در رشته الهیات و ادبیات عرب تحصیل کرد و با وجود نابینایی و تهیدستی، خیلی زود جایی برای خودش در آن دانشگاه باز کرد. وی در دانشگاه الازهر نزد اساتید بزرگی چون محمد عبده و محمد بخیت دروس فقه، اصول، نحو و منطق را فراگرفت.
طه حسین در مصر دکتری ادبیات عرب و در فرانسه دکتری رشته تاریخ را از دانشگاه سوربن اخذ کرد. او رساله دکتری ادبیات عرب را با موضوع ابوالعلاء معری شاعر شک گرای عرب و رساله دکتری تاریخ را در فرانسه با عنوان فلسفه اجتماعی ابن خلدون نگاشت. او پس از بازگشت از فرانسه از بنیانگذاران دانشگاه اسکندریه شد. حزب سیاسی طه حسین حزب “وفد” مصر بود.
طه، در سال 1928 م رئیس دانشکده ادبیات و سال 1950 م، وزیر فرهنگ شد. در دوران وزارت خود، تعلیمات متوسطه و تعلیمات فنی را رایگان کرد و قصد داشت که تعلیمات دانشگاهی را نیز رایگان کند که موفق نشد. زیرا معتقد بود که آموزش، برای مردم مانند آب و هوا امری ضروری است و بر اهمیت دموکراتیک بودن آموزش و تحصیل، همیشه تأکید داشت. از سال 1952 م، به بعد فقط به کارهای ادبی و تحقیقی پرداخت.
وی از طرفداران انقلاب 1952 مصر بود و بر اهمیت آزاد و دمکراتیک بودن آموزش تأکید بسیار داشت. وی در دوره تصدی وزارت معارف، آموزش را همگانی و رایگان کرد. طه حسین نگاه متفاوتی نسبت به تاریخ صدر اسلام داشته و همین امر افزایش مخاطبان اندیشه ها و کتاب های وی را در پی داشته است. آنچنان که برخی از نوشته های او به چند زبان زنده دنیا ترجمه شده است.
کتاب “آیینه اسلام” طه حسین توسط دکتر محمد ابراهیم آیتی و البته کتاب “الایام” وی که نوعی زندگینامه خودنوشت است با عنوان “آن روزها” توسط حسین خدیوجم ترجمه شده است. کتاب اخیر در انتشارات سروش به چاپ رسیده است.
او رمان ها و رساله های بسیاری نوشت که برخی از آنها عبارتست از:
1- قاده الفکر = پیشروان فکر
2- حدیث الاربعاء = سخن روزهای چهارشنبه
3- فی الشعر الجاهلی؛ که بعدها به صورت فی الدب الجاهلی چاپ شد.
بعضی از آثار فارسی او عبارتست از:
1- بیچاره طفل! ترجمه (الایام)
2- گفت و شنود فلسفی در زندان ابوالعلاء مصری
3- قسمتی از «الفتنه الکبری» تحت عنوان انقلاب بزرگ و قسمتی دیگر از آن تحت عنوان علی علیه السلام و فرزندانش
4- آئینه اسلام
5- در پیرامون سیره نبوی
6- رؤیاهای شهرزاد
7- وعده راست
