پرواز طاووس
طاووس یکی از پرندگانی است که به خاطر زیبایی اش همیشه مورد توجه انسان ها بوده است. در روایات از آن به عنوان پرنده بهشتی یاد شده است. پادشاهان همیشه تعدادی از آن ها را در باغ های خود پرورش می داده اند تا از زیبایی آن بهره ببرند. در کتاب منطق الطیر عطار نیز یکی از پرندگانی که قصد دارد به دیدار سیمرغ برود طاووس است. در داستان عطار طاووس خود را جبرئیل مرغان می داند که از بهشت دور افتاده است و به دنبال بازگشت به بهشت است.
طاووس در کلام امام علی (ع)
امام علی (ع) نیز در نهج البلاغه برای بیان شگفتی های عالم خلقت، طاووس را مثال می زنند و می فرمایند: از شگفت ترین شگفتی ها، طاووس است که خداوند به او نیکوترین تناسب را بخشید و به زیباترین رنگ ها بیاراست. پرهایی که نایچه های آن ها را به هم پیوند داده و دُمی کشیده که چون با طاووس ماده رویاروی گردد، آن را چون چتری بگشاید و بر فراز سر خود سایبان سازد. دقیقاً مانند بادبان های کشتی ها که کشتیبانان آن ها را گشوده باشند.
طاووس بر زیبایی رنگ های خود می بالد و مغرور به جلوه گری های دمش، می خرامد. رشته های پر او چونان میله های سیمین است که دایره هایی اعجاب انگیز همانند خورشید از آن ها رسته است. دایره هایی مانند زر ناب و زبرجد. اگر برایشان همانندی در روی زمین بجویی، چونان شکوفه هایی است از گل های بهاری که دسته بربندند.
سپس در ادامه این پرنده زیبا را چنین توصیف می کنند: چون متکبران، خرامان راه می رود و جلوه های زیبای دم و بال هایش را می نگرد. از نگریستن به جامه رنگارنگش به قهقهه می خندد اما چون پاهای خود را می بیند، بانگی حزین بر می آورد که به گریه ماند و آوازی اندوهگین چون آواز دادخواهان که آشکارا حکایت از غم فراوانش کند، زیرا پاهایش چون پاهای خروس، باریک است و از ساق نازک پایش سیخکی رسته است. در آن جا که جای یال های طاووس است دسته ای موی سبز و رنگین پدیدار شده است. برآمدگی گردنش چون گردن راست و کشیده ابریق است. زیر گردنش تا شکمش سیاه است، سیاهی که به سبزی می ماند، همچون حریری تنگ که بر آینه ای صیقلی کشیده باشند.
اما بیشتر ما طاووس را در حال خرامان رفتن دیده ایم و شاید ندانیم که طاووس مانند دیگر پرندگان قدرت پرواز دارد و به هنگام پرواز نیز بسیار زیبا و دلفریب است.
