نوروز در آذربایجان غربی نیز مانند بقیه استان های ایران آداب و رسومی ویژه ای دارد که در مطلب زیر به بعضی از آن ها اشاره می کنیم.
تکم گردانی
یکی از رسوم زیبا و سنتی مردم آذربایجان غربی در نزدیکی عید نوروز که امروزه کم کم به مرز فراموشی نزدیک شده است و کم و بیش در بعضی از روستاها انجام می گیرد رسم تکم چی است که از چند روز مانده به عید نوروز تکم چی ها به صورت نمادین بزی که از چوب ساخته اند را در کوچه و خیابان های شهر و روستا می چرخانند و به صورت دلنشینی اشعاری را به زبان ترکی می خوانند و برای نوید دادن رسیدن عید از مردم مژدگانی دریافت می کنند.
خانه تکانی
خانه تکانی رسمی است که در تمام نقاط ایران انجام می شود در این منطقه در دو هفته آخر اسفند شور بیش تری به خود می گیرد و در بین مردم و در گویش محلی به هیس آلماق معروف است.
مردم آذربایجان غربی هنوز بنا به سنت قدیمی ماه اسفند را بایرام آیئی یعنی ماه عید می گویند. هفته اول اسفند را با نام چیله قووان یعنی هفته ای که چله زمستان را فراری می دهد جشن می گیرند و کم کم به استقبال سال نو می روند و تا آخر سال چهارشنبه های ماه اسفند را که برای هرکدام نامی مخصوص گذاشته اند به جشن و پایکوبی می پردازند.
گفته می شود این چهارشنبه های آخر سال هرکدام نماد یکی از عناصر چهارگانه حیات است که بیش تر در مناطقی که کشاورزی مرسوم است برای خیر و برکت زیادتر گرامی داشته می شود.در عید نوروز؛ آذربایجان غربی در بعضی از روستاها اسفندی که دود می کنند را در دو طرف خانه می ریزند تا اهالی خانه از چشم زخم و چشم حسود به دور باشند.
آذربایجان غربی رسم زیبایی برای نوروز دارد و آن تخم مرغ شکنی بین بچه هاست. آنها تخم مرغ ها را در پوست پیاز می جوشانند تا رنگ بگیرد، بعد به عنوان سوغاتی چهارشنبه های ماه آخر سال توزیع می کنند.
شال اندازی از مراسم عید نوروز در آذربایجان غربی
در آذربایجان غربی هم مانند آذربایجان شرقی در بین جوانان مراسم شال اندازی انجام می شود و صاحب خانه نیز درون دستمال را مطابق با اوضاع مالی خود پر از آجیل یا انواع تنقلات می کند.
در ایام قدیم مراسمی ویژه دختران جوان و دم بخت بود که گره ای به دستمال یا چارقد یا چادر خود می زدند و در گذری می ایستادند و از اولین رهگذری که رد می شد می خواستند تا گره را باز کند.
فال گوش از آیین های عید نوروز در آذربایجان غربی
در چهارشنبه آخر سال زنان در مکانی که دیده نشوند می ایستادند و کلیدی را زیر پای خود مخفی می کردند و به صحبت دو عابر یا دو نفر که در آن نزدیکی بودند گوش می دادند. به عبارتی فالگوش می ایستادند و به صحبت های آن ها برای اتفاقات سال آینده خود و خانواده شان تفال می زدند.
افرادی که در سال قبل عزیزی را از دست دادند آن عید را قره بایرام یعنی عید سیاه می نامند و بعد از تحویل سال مردم به دیدن آن ها می روند. معمولا دو روز قبل از آغاز سال نو، نوعی نان می پزند و بر سر مزار درگذشتگان خود می برند.
سوسن قریشی:
